“Ik wil volgend jaar samen met Piet Paulusma en al mijn buren heel hard ‘oat moan’ schreeuwen…” Dat zei ik toch? Ik neem het terug. Bij deze. Wat mij betreft was dit het 63^e en tevens laatste straatfeest. En weer draai ik een gekleurde lamp uit zijn fitting…

Straatversiering hang je niet alleen op. Die moet ook weer naar beneden. Op zondagochtend uiteraard. Piet Paulusma en de burgemeester worden zo snel een illusie. Zelfs het lokale sufferdje. Teveel zweet. Teveel gekanker. Te weinig resultaat. Ik vouw een banier op.

Rinus moppert. Zoals hij altijd doet. Maar nu is ‘zijn straatfeest’ om zeep. Het heeft de gedroomde 65 niet gehaald. Zijn evenement. 30 jaar zijn bloed, zweet en… ik zoek naar een traan achter zijn brillenglazen. Niks. Echte mannen huilen niet. Hij draagt het laatste krat straatversiering naar binnen.

Lees wat aan het einde voorafging in Straatfeest (1), Straatfeest (2) en Straatfeest (3)