Het is het laatste weekend van augustus. Het weekend van het straatfeest. Ik heb er wel zin in! Alle gezeik van opperbromsnor Rinus tijdens de traditionele versierweken vergeten we voor het gemak. De straat ligt er prachtig bij – een groot lint van gekleurde lampen, vlaggetjes en tientallen banieren met strik. De tap gaat open en de schlagers knallen uit de vooroorlogse boxen. Het 63e straatfeest is een feit!

Aan de ene kant van de straat de oudjes op plastic stoelen en houten banken. De worst en kaas gaan rond. Aan de andere kant van de straat de jongeren, direct naast de tap. Staande borrel. Apartheid in een volkswijk in Utrecht.

Stiekem vind ik het toch wel mooi. Het een na oudste straatfeest van Utrecht. De truttigheid, de stoelen en tafels op straat, de straatafzetting, de platte Utregse volksmuziek, bij je buren binnenkijken, het gekanker op alles wat niet goed is, het geouwehoer uit de oude doos van de oorspronkelijke bewoners…

Genoeg om wat moeite voor te doen. En tegelijkertijd teveel zweet op de weg er naartoe.

Ik kan niet anders dan ook denken aan hoe het vroeger was – toen kon je nog over de hoofden lopen. IJdele hoop als ik zo rondkijk. Niks de hele straat vol. Tien yuppen bij de bar, vijf dronkenlappen bij onze straat-Tokkies voor de deur en een stuk of vijtien vastgeroeste oudjes aan het einde van de straat.

Het bestuur pendelt op en neer in een poging jong en oud te verbinden. Het zijn vruchteloze pogingen. Ik kies ook eieren voor mijn geld. Ik kies voor de tap.

Bij de tap is het goed. En hij is nog lang niet op. Maar goed ook, we moeten nog anderhalf uur Jeffrey doorstaan. Rechtstreeks uit Ondiep. Fijne platte tape-act. Hij zingt alles. Elk nummer waarvan je niet eens wist dat je die ook kende. Handjes in de lucht! Het wordt warempel gezellig. De boel integreert. Beperkt, maar toch. Onze Jeffrey krijgt het voor elkaar. Of is het de drank…?

Als ook de laatste Tokkie naar binnen strompelt, trek ik de straatverlichting uit het stopcontact. Morgen weer een dag.

De zaterdag staat traditioneel in het teken van spelletjes voor de kinderen. De acht kinderen die de straatvereniging toch blijkbaar rijk is. Blikgooien, ringsteken, touwtje trekken… Als groot fan van het blikgooispel werp ik me op als blikgooitoezichthouder. In de zon. En alle kinderen geef ik evenveel punten. Over de uitslag kan bovendien niet worden gecorrespondeerd.

Dan opeens komen ze uit alle hoeken en gaten. We hebben toch nog leden! De geur van de eerste worst op de barbecue doet wonderen. Als vliegen op versgelegde koeienvlaai komen ze hun lidmaatschap afcashen. Zie ze rennen met bord en bestek in de aanslag. Nu wel. En alles moet NU klaar. En gaar ook, anders krijg je het te horen. Ik luister niet, ik grill. 350 stuks vlees in rap tempo.

We hebben haast. Sunny Sound staat klaar om met ‘hun doorzettingsvermogen en enthousiasme van ons feest een onvergetelijke avond van te maken’. Doorzettingsvermogen lijkt mij hier het kernwoord.

Alleen al de plaatsing van het muzikale duo zorgt voor (familiaire) irritaties. “Godverdomme niet voor mijn deur”, hoor ik nog net als ik wegloop. Ik mag zo zelf optreden op een huwelijk in weinig onderscheidend kasteelzaaltje in Brabant. Ik wens Helen en Gerard veel sterkte en stap in de auto.

Op weg naar Brabant denk ik vooruit. Gaan we de 64 en de 65 halen? De andere jongeren zijn er al uit. Niet nog een keer. Ik twijfel. Ik wil ergens die traditie nieuw leven inblazen. Ik wil dat iedereen weer lid is, dat de straat volgend jaar vol staat. Ik wil ook over de hoofden kunnen lopen. Ik wil de burgermeester en het lokale sufferdje.

Ik wil volgend jaar samen met Piet Paulusma en al mijn buren heel hard ‘oat moan’ schreeuwen…

Lees ook Straatfeest (1) en Straatfeest (2)