We gaan de woestijn in. In een oud Iraans brikkie. Onze chauffeur zet er flink de sokken in. We moeten immers voor zonsondergang op een woestijnduin zitten. Dat gaat prima op de verharde weg. Maar de verharde weg houdt op. Het brikkie heeft het moeilijk met de zandweg, ons en onze rugzakken in de achterbak. En met de onverminderde haast van onze chauffeur.

Met 80 km/u vliegen we door Dasht-e Kavir, de woestijn ten oosten van Kashan. Maar lang duurt de vlucht niet. De achteras van de Iraanse sedan zucht en steunt. En buigt uiteindelijk het hoofd.

Mijn geluk kan niet op. Autopech midden in de woestijn! Geen water, geen eten, niemand om ons heen. Mijn droomscenario. We zijn volledig aangewezen op onszelf, op onze inventiviteit, op onze survival skills, op al die uren Discovery Channel die ik achter de kiezen heb.

Terwijl ik de omgeving scan op aanmaakhout en drinkwaterbronnen, hoor ik het naderende geluid van een ander Iraans brikkie. Onze chauffeur heeft zijn collega gebeld.

Pech.