Ik heb wel eens eerder iets over cricket geschreven. Dat het vaak een stuk spannender is dan het op het eerste gezicht doet vermoeden. En dat cricket niet voor niets een van de meeste bekeken sporten is ter wereld. Vandaag was het weer eens zover. In Bangladesh, tijdens het WK T20. Nederland tegen Ierland.

Nederland en Ierland zijn ‘minnows’ (minnow = a very small fish that is often used as bait to catch larger fish) – relatief kleine cricketlanden. In twee groepen mogen acht ‘minnows’ de strijd met elkaar aan voor twee plekjes in het hoofdtoernooi. Op het eerste gezicht niet de wedstrijd waar heel de wereld thuis voor blijft.

Nederland staat voor deze laatste wedstrijd derde in de groep en kan alleen nog eerste worden (en het hoofdtoernooi bereiken) door Ierland met een hele dikke marge te verslaan. Theoretisch. Ik herhaal: theoretisch.

Ierland begint met batten en slaat in 20 overs (120 ballen) 189 runs bij elkaar. Dat is veel. Heel veel. Neem dat maar aan. In de rust tussen de innings spreken de commentatoren over een onmogelijke opgave voor Nederland om te winnen. Laat staan om binnen 14.2 overs (86 ballen) het totaal van Ierland in te halen. En dat is nodig om te kwalificeren voor het hoofdtoernooi.

190 runs in 86 ballen. Dat is 2,2 runs per bal. Kansloos. Toch?

Tenzij je als ‘minnow’ even een paar wereldrecords verbreekt. Het wereldrecord 6-en bijvoorbeeld. Kaboom! “One of the most extraordinary things you’ll ever see on a cricket pitch.”

Sri Lanka, Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland en vooral Engeland… beware!