Duiken. Vroeg op, kwart over vijf. Het regent. En het waait hard. Even denk ik: ‘Ik blijf lekker binnen’. Maar op het reserveringsafschrift staat ‘The Blue Hole – Caye Caulker, Belize’. De regen en de wind vergeet ik. Voor even althans…

Twee Britten en drie Amerikaanse meisjes zitten in elkaar gedoken op de pier te wachten. Onze duikgenoten. De boot, nee, het bootje, komt Caribisch laat. Het past allemaal net (niet). Wij, de Britten, de Amerikaanse meisjes, drie Australische surf dudes en nog eens twee Amerikaanse meisjes en de crew – drie man sterk. Wij zitten droog. De Britten niet.

De zee is ruig, heel ruig. En het bootje klein, heel klein. Zitten en vooral zitten blijven is op z’n zachtst gezegd een uitdaging.

Denk aan de Piranha in De Efteling. En aan de Python. En aan het piratenschip. Combineer ze tot één attractie. Bedenk nu dat de attractie is gebouwd op roestige palen, de gordels niet naar behoren functioneren en karretjes derdehands voor een prikkie in een apenland op de kop zijn getikt. En ‘the ride’ duurt tweeënhalf uur lang. Geen noodstop, geen uitweg.

Get the idea? Good. Now double it.

Tegenover me zie ik angstige gezichten en zenuwachtige lachjes. Links en rechts word ik vastgegrepen alsof het einde nabij is. I see green people: het meisje van het Britse stel en één van de drie Amerikaanse meisjes. De eerste houdt het nog net, de laatste niet. Ze is broodmager (dat was ze uiteraard al, maar draagt wel bij aan het beeld) en lijkbleek. En ze moet kotsen. En dat is nog knap lastig als je van hot naar her wordt geslingerd. Ze heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Ook met het mikken. Eén van haar vriendinnen ziet er vooral een Kodak-moment in. Leuk voor het nageslacht.

Het houdt niet op. De golven niet en het kotsende meisje niet. Ze ziet eruit als een drenkeling. Achterin de boot in de regen en continu belaagd door het zoute water dat over de reling slaat. Ze heeft een wetsuit en een regenjas omgeslagen gekregen. Veel lijkt het niet te helpen. Ze rilt als een.. ja, als een drenkeling. Ik heb zelden iemand zo ongelukkig zien kijken.

“Almost there” klinkt het verlossende woord. O ja, we kwamen om te duiken…