Driftig geklop op de deur, een donkere stem:

“Wake up sir, all your friends have left.”
Het duurt even voordat mijn systeem is opgestart.
– “I know, they’re off to the National Park.”
“Yes, but now all your friends have left.”
Twee bandgenoten zouden toch ook uitslapen…?
– “No, there are two other guys still asleep.”
“Sorry sir, they left as well.”

Right. Daar lig je dan met je wazige hoofd. In een hutje in ‘the middle of African nowhere’. Even denken…

– “Okay. I’ll be out in a minute. Could you arrange some breakfast for me?”
“Certainly sir, take your time.”

Ik neem mijn tijd met een heerlijke douche. Ik draai de film van vannacht terug in mijn hoofd. Optreden op het oranjebal in Arusha (Tanzania), feestje, nachtelijk ritje in de laadbak van een roestige Land Rover, plaatselijke Oasebar, weer in de laadbak, selfservice gin-tonic en full English breakfast in de hotelbar…

Ergens daarna moet ik nee gezegd hebben tegen de ochtendwandeling door de Tanzaniaanse natuur. Maar die andere twee dan? Die zouden toch ook gewoon uitslapen? Waar zijn die dan heen?

Ik pak rustig mijn tas en zoek mijn telefoon en paspoort. Juist, mijn paspoort. In het kluisje. De sleutel van het kluisje… Geen flauw idee.

Mijn ontbijt staat klaar. De grootste medewerker van het hotel belooft met een stralende glimlach mijn paspoort ondertussen te bevrijden. Ik kan gewoon blijven zitten. Hoewel. Ik voel toch ergens de noodzaak om vervoer naar KIA Lodge te regelen. Zou toch vervelend zijn om het vliegtuig naar Dar es Salaam te missen vanavond. Maar ook nu wordt er al wat geregeld voor me. Ik installeer mezelf met een boek.

De receptioniste komt met een oplossing. Er vertrekt straks een groep Nederlandse artsen met de bus van Moivaro naar KIA. Ik kan meerijden.

Het zijn artsen op schoolreis. Even weg van vrouw, kinderen, Rotary en golfclubbestuur. Uitgelaten pubers. Maar dan in volwassen safari-outfit. Kaki afritsbroeken en Timberlands, dat is de laatste mode. Ik leg mijn hoofd tegen het raam van de bus. Ik neem het Tanzaniaanse landschap in me op en probeer het artsengebabbel te laten voor wat het is. Het is maar een uurtje…

Daar liggen ze. Aan het zwembad, met de Kilimanjaro op de achtergrond. Mijn twee mede-uitslapers. Zij zijn net zo verbaasd als ik: “Jij was toch mee naar Arusha National Park?”

Tijd voor een koud biertje.