17 december, zes jaar geleden.

Mama komt thuis. Wij halen haar op uit het ziekenhuis. Ze heeft volgens mij geen idee wat er gaat gebeuren. Een zuster trekt haar een jas aan. Het is koud buiten. Ze heeft er een mooi truukje voor: ze doet eerst de mouwen en daarna trekt ze de jas over haar heen. Als we mama de kamer uitrijden zwaait ze naar haar zwijgende kamergenoot. “Dag, dag”, roept mama haar enthousiast toe. De zwijgende kamergenoot kijkt. En zwijgt. Die is niet helemaal fris…

Op de gang puft mama in haar stoel. Ze probeert haar jas uit te trekken. Veel te warm. De zuster heeft het een stuk frisser zo te zien… We staan inmiddels buiten. Ze helpt mama de auto in te hijsen. Kittig zustertje wel.

Mama zit voorin, mijn broer en ik achterin. We zijn net een normaal gezin. Ik voel me weer even kind, bij papa en mama in de auto. Het is alleen niet helemaal normaal. Ik probeer mama te stimuleren tot herkenning.
“Kijk, daar wonen de ouders van Ilco.”
“En hier gaan we linksaf hè, zo komen we thuis.”
Geen reactie.

Thuis is het druk. Een heel ontvangstcomité staat te wachten. Het duurt bijna tien minuten voordat we mama uit de auto in haar rolstoel krijgen. Heel gek, ze heeft geen natuurlijke reflex meer om haar knieën te buigen als ze moet zitten.

Mama zit in haar rolstoel in de kamer. Ze kijkt wat afwezig en verdwaasd om zich heen. Ik zet een muziekje op, klassiek. Als de muziek begint, kijkt ze op. En dan zwaait ze met haar armen op en neer. Ik doe mee, we spelen samen dirigentje. Opeens buigt en strekt ze een paar keer achter elkaar haar linkerarm. Ze doet een trombone na! We lachen samen. Dit is echt herkenning. Ze weet dat ik die zoon ben die trombone speelt. Ik voel me super. Zo is het ook goed…

Het is dubbel feest. Mama is jarig. Ze is 61 geworden. We zijn helemaal voorbereid. We hebben kwarktaart, een mooi cadeau – een spiksplinternieuwe pyjama – en we hebben de pedicure en de schoonheidsspecialiste besteld. Kan ze zich weer even helemaal vrouw voelen.

De kwarktaart is al een succes. Alsof ze in dagen niet heeft gegeten. Na elke hap steekt ze direct haar tong weer uit, klaar voor de volgende. We lachen om haar eetlust. Ze lijkt echt te genieten. Volgens mij beseft ze zich ergens wel dat ze weer thuis in haar eigen omgeving is. Ik geniet ook.

Ik kijk stiekem even om de hoek van de studeerkamer, haar kamer nu. Haar voeten worden gemasseerd. En de schoonheidsspecialist friemelt aan haar gezicht. Mama ligt met een grote glimlach te slapen.

Happy birthday mam!

—————————————————————————————————————————–

Dit verhaal is onderdeel van de serie ‘6 weken’ over de ziekte en het overlijden van mijn moeder in 2007/2008. Andere verhalen zijn: Bossche bollen.