Ik krijg borrelnoten bij mijn bier. Dat zouden meer kroegen moeten doen. Maar dan wel echte borrelnoten, zoals in de reclame. Hier is moeder natuur niet aan te pas gekomen.

Ik krijg ze in een laboratoriumglas. Het ziet er wel transparant en uitnodigend uit. Maar de ‘erlenmeyer’ roept associaties op. Witte laboratoriumjassen en beschermingsbrillen; borrelende, chemische vloeistoffen in lichtgevende kleuren; de zweetlucht van mijn scheikundeleraar…

Ik krijg wat ik zie, of wat ik associeer. Ze zijn keihard. En chemisch zoet. Dat is op zich nog een kwestie van smaak. Over een andere fysieke eigenschap van deze borrelnoot valt niet te twisten. Hij plakt. Als lijm aan je vingers.

Elke handje legt een glimmend, chemisch laagje over mijn handpalm. Als ik hard wrijf, komt het er af. Precies… net als lijmresten. Elk handje nootjes staat weer garant voor een bolletje borrelnootresten ter grootte van een indrukwekkend snotje.

Onsmakelijk lekker. Ik krijg er dorst van en bestel nog een bier.

Aha!