“Hey Guido, wat leuk! Hoe is het met jou?”
“Hey eh… ja… leuk! Goed goed. En met jou?”
Het piept en kraakt in mijn hoofd. Ik herken haar wel. Maar ik kom even niet op haar naam. Iets met een M. Of een J?
Terwijl ze vol enthousiasme de afgelopen 20 jaar in 1 minuut samenvat, probeer ik vragen te verzinnen waarmee ik subtiel haar naam kan achterhalen.
“…drie kinderen, getrouwd, ik speel af en toe nog wel eens…”
“Welke instrument speelde je ook alweer?”
“Klarinet.”
Dat helpt niet. Het halve orkest bestond uit klarinetten.
Ik kan het ook gewoon vragen.
Ik heb een paar seconden nodig. Om het einde van haar levensverhaal af te wachten. Maar vooral om mezelf over de drempel te helpen om die ene vraag te stellen.
“Sorry, ik weet het echt niet meer. Hoe heet je ook alweer?”
“Wat!? En we hebben vroeger nog wel gezoend!”
Hè gezellig, zo’n reünie.
Casuaris 
Haha, geweldig. En herkenbaar! Leuke blog heb je, mooi geschreven ook. Een (voor mij) onverwachte kant van je. 🙂
Dank je wel, leuk om te horen!
Wat een heerlijk veilige keus: Klarinet. En gelukkig besef ik ook, dat ben ik in ieder geval niet…… 🙂
😉
Haha, ik zag al allemaal klarinetmeisjes spontaan in de stress schieten; “Zou hij mij bedoelen?” 😀
Hilarisch! En herkenbaar ja.
Ben weer even aan het bijlezen wat je sinds vorige keer dat ik hier was allemaal hebt geschreven. Heerlijk avondje dus…. Dank daarvoor.
xxxx
You’re welcome! Leuk dat je blijft lezen 🙂