Ze is grijs. En klein. Kordaat ook.

“Jij bent Guido.”
– “Ja.”
“Als we snel zijn, dan kan ik nog zonder te betalen het terrein af.”

Ze rijdt in een hele grote Amerikaan. En ze praat met een geperfectioneerd Goois accent. Honderuit. Het is tien minuten rijden, maximaal. En ik weet veel. Ze is niet in balans. En op stage. Ze is op stage om weer in balans te komen. Met mineralen en vitaminen. Die gaan het verschil maken. Zegt ze.

“Waarom ben je op vakantie?”
– “Ik moest er gewoon even tussenuit.”
“Toch geen liefdesverdriet?”
– “Nee.”

Ze kijkt teleurgesteld. Het kost haar zichtbaar moeite om een glimlach op haar gezicht te toveren.

“Gelukkig maar.”