‘Wat is normaal?’ Die vraag hangt nogal onvermijdelijk aan de muur in het museum. En op de toonbank bij de kassa staat een bordje. ‘Een aantal van onze vrijwilligers heeft een psychiatrische aandoening.’

Vooral de combinatie vind ik boeiend. Een aantal vrijwilligers heeft dus een psychiatrische aandoening. Maar dat staat niet op hun naambordje…

Ik kan er niks aan doen. Eigenlijk vragen ze erom. Ik maak er een spelletje van. Wie wel? Wie niet? En vooral… wat hebben ze dan? Hoe ziet abnormaal er eigenlijk uit?

Ik verdenk de man met de baard. De baard is onverzorgd. En hij blijft op afstand. Dat vind ik gek. En een oudere dame. Die vind ik ook gek. Zij kijkt me raar aan.

Ik vermaak me wel. Enig nadeel… het is een spelletje met een open einde. Of je moet het vragen. En zo gek ben ik nou weer niet.

Wat is normaal?

Is het eigenlijk wel normaal om je op een regenachtige zondagmiddag te vergapen aan het psychisch leed van anderen?