Ik kijk graag naar andere mensen. Hoe ze lopen, wat ze uitstralen, hoe ze reageren op anderen. Ik luister ook graag naar mensen. Vooral naar onbekenden, liefst zonder dat ze er erg in hebben. Dan hoor je de mooiste verhalen.

Oudere dame, 67 jaar, knalrode lippenstift, Beatrix-kapsel.
Oudere heer, 66 jaar, knalrode broek, licht kalend.

Het stel zit pannenkoeken te eten op het terras van een pannenkoekenrestaurant. Om haar kun je niet heen. Al wil je niet luisteren, je hebt geen keus. Het hele terras weet dat ze een pannenkoek met rozijnen wil en een glas rosé. En ze vindt dat haar man een spekpannenkoek wil met een glas rood. Ook dat mag het hele terras horen. Hij vindt het prima aan z’n gebrom en gemompel te horen.

Zij is ononderbroken en luid aan het woord. Ik weet binnen een half uur alle ins en outs van de huwelijksproblemen van hun golfvrienden, ik heb het gevoel dat ik de nieuwe vriend van hun dochter persoonlijk ken – “wat ze nou in hem ziet, ik weet het niet” – en bovenal krijg ik een ultieme inkijk in hun eigen relatie.

Zoals ze daar zitten, zo zijn ze. WYSIWYG. De real life versie van Hyacinth en Richard Bucket.

Zij vat het zelf prachtig samen:
“Ik denk dat jij eerder gaat dan ik. En ik hoop het ook echt. Want jij kan in je eentje niets. Helemaal niets. Ik hoop het echt.”

En ook dat vindt hij prima.