Het optreden met The Wedding Sensations (voor de gelegenheid: The Serengeti Breeze) op het oranjebal in The Little Theatre in Dar es Salaam zit erop. Het feestje loopt ook op z’n einde. Onze grote vriend van de organisatie ziet het ook en trommelt ons op. Hij weet nog wel wat leuks. De Angolese ambassadeur in Dar geeft een feestje in zijn tuin.

Er staan voornamelijk heel veel grote negers in de tuin van de ambassadeur. En sloeries. De allergrootste neger heeft een koptelefoon op en staat achter een draaitafel. De DJ neem ik gemakshalve aan. Hij draait hard. Heel hard. Onze grote vriend raadt ons aan onze principes – voor zover we die hebben – overboord te gooien. En we moeten ons vooral niet afvragen waar het geld voor dit soort wekelijkse feestjes vandaan komt.

Er staat een lange tafel vol met alle soorten en merken sterk. Daarnaast een hele grote regenton. Met bier. Tot de nok toe gevuld. Ik schud twee belangrijke negers de hand. Ik word goedgekeurd, ik mag in de ton graaien. We staan er een beetje onbeholpen bij in onze glimmende bandpakjes.

Het verschil met de lokale Shaggy is overduidelijk. Shaggy kent geen terughoudendheid. Zodra er een vrouw binnen zijn bereik komt, slaat hij toe. Of ze willen of niet. Hij pakt ze vast en schuurt tegen hun kont aan. Zonder te vragen. Zonder blikken of blozen. Wij kijken toe.

Ik ga het huis in. Mijn nieuwsgierigheid wint het van… ja, van wat eigenlijk?

Het is een mysterieus gebeuren binnen. Het zou de setting van een Hitchcock-film kunnen zijn. Of het originele Cluedo-huis. Donkerrood tapijt op de trappen, spiegels met gouden lijsten aan de muur. Pompeuze, barokke kroonluchters vullen de plafonds. En mensen in kleine groepjes, overal. Who dunnit…?!

Het toilet zit op de bovenste verdieping. Er hangt een klein clubje ruimgevormde dames voor de toiletdeur. Gouden topjes dragen ze, twee maten te klein. Korte rokjes van lichtontvlambaar materiaal verraden dijen van imposant formaat.

Ik kijk ongemakkelijk lang. En ik probeer hun leeftijden in te schatten. Mijn vooroordelen zijn het over hun beroep al eens. Zij kijken naar mij. Wat zouden ze denken? Lekker blond hapje? Armoedig scharminkel? Omzet? Hun benadering doet het laatste vermoeden. Of nemen mijn vooroordelen weer de overhand? Ik wil ook eigenlijk geen antwoord op die vraag.

Licht geïntimideerd wurm ik me tussen borsten, billen en dijen naar de toiletdeur. Even rust… Als ik een paar minuten later mijn hoofd weer om de toiletdeur steek, zie ik niemand. Vrije doorgang naar beneden.

In de tuin is weinig veranderd. De band bewaakt de bierton, de muziek beukt onverminderd hard tegen mijn trommelvliezen en Shaggy schuurt door.

Zomaar een avond bij de Angolese ambassadeur thuis.