We staan in het centrum van Dubrovnik. Twee mensen met rugzak. We zoeken een plek om te overnachten. Een kamer of een appartement voor een paar dagen. De ‘tourist office’ heeft een beperkt aanbod, het is hoogseizoen. Minimaal 70 euro per nacht voor een kamer, nog meer voor een appartement. En veel soeps is het niet. Allemaal ver buiten het centrum en zelfs de foto’s zien er brak uit.

Toch maar eens een gok wagen met een privéverhuurder? Bij bosjes vind je ze hier. Agressief zijn ze in hun benadering. De klappers met foto’s van kamers, appartementen en weidse uitzichten over de Adriatische Zee worden van alle kanten in mijn gezicht geduwd. Eén dametje valt op. Ze is wat minder agressief dan de rest. Ze heeft een tweepersoonskamer in de oude stad voor 200 kuna per nacht.

“200 for the room?”, benadruk ik nog.
– “Yes yes. 200 for the room.”

We willen het wel zien en lopen mee. Het is een paar straten verderop. Moeder gans gaat voorop. Ze loopt nog sneller dan mijn moeder. Met haar foldertje in de lucht snelt ze de toeristendrukte door. “Excuse me, excuse me!” Tegen wie ze het heeft, is me volkomen onduidelijk. Niemand loopt haar voor de voeten. Ze lijkt de komst van een stel VIP’s aan te kondigen. Ik schaam me bijna dat wij achter haar aanhobbelen. Anyway, de weg is vrij… Rechtsaf een steegje in. We zijn er. De brakke deur gaat open. Een donker hol aan de andere kant. Veel rommel en een trap. Trap op, links rechts – ik ben de weg al kwijt.

Moeder gans is buiten adem van alle opwinding. “Mama, mama! These are my friends!” Mama? Ja hoor, daar is mama. Een kromgetrokken oud dametje met ophopend vocht in haar enkels. En spataderen. We staan een beetje verdwaasd in de woonkamer van ‘mama’. Stoffige oude zooi is het. Maar dit is echt bij de mensen thuis. Authentieker krijg je het niet! Moeder gans laat trots de slaapkamer zien. Hier slaapt ‘mama’ normaal gesproken volgens mij. We zullen geen last hebben van ‘mama’ wordt ons verzekerd. We mogen overal gebruik van maken, ook de stoffige woonkamer en de schmutzige badkamer. 200 kuna én een authentieke ervaring. We twijfelen even… laten we het maar doen.

De keuken is de plek voor de formaliteiten. Moeder gans schenkt ons eerst een glas… bruistabletten (!?) in. Ik krijg een schuimend glas lichtoranje vloeistof in mijn handen gedrukt. Het is net een kinderbruistablet opgelost in water. Over kinderen gesproken, er zit er eentje onverstoorbaar aan de keukentafel. Je zal maar continu vreemden over de vloer hebben… In de keuken staat ook een bedbank. Gelige kussens op een doorgelegen onderstel. Wie slaapt hier dan? De jongen? Of oma als er gasten zijn? En waar slaapt dan de jongen en waar slaapt moeder gans? ‘Mama’ is druk in overleg met de gans. Over de prijs zo te horen. Lijkt mij geen issue. Voor de duidelijkheid herhaal ik de afspraak met de gans: “200 kuna for the room per night.” Langzaam komt de aap uit de mouw. Gans knikt ja, ‘mama’ schudt driftig nee. Gans krijgt op haar sodemieter straks! ‘Mama’ houdt voet bij stuk. Ik ook, afspraak is afspraak. Gans kijkt vooral beteuterd. Ik zet mijn volle glas vitaminevloeistof op het aanrecht en pak mijn rugzak. Ik geef gans nog een afkeurende blik en zeg ‘mama’ netjes gedag: “Sorry and thanks for the drink.” We lopen de keuken uit. Terwijl ik de weg naar buiten probeer te vinden hoor ik nog: “Ok, 150 kuna per person.” Het misverstand of beter de misleiding zat ‘m blijkbaar in het verschil tussen de kamerprijs en de prijs per persoon.

Trap af… rechts, links, nog een trap af… Gans komt ons achterna. Te laat. Ik trek de deur achter me dicht. We staan weer buiten. Zonder kamer.