Ik wist wel dat Aussies van regeltjes, waarschuwingen en boetes houden, maar de aanloop naar de Bridge Climb in Sydney slaat werkelijk alles.

Het begint al direct bij binnenkomst. Een alcoholtest (veel Engelse toeristen hier…) en vier A4 vrijwaringsteksten. Vooruit, acceptabel. Ik mag door. Naar de kleedhokjes. Volledig gestript van alles wat los en vast zit, krijg ik een Ghostbuster-pak aangemeten. Door de securitypoortjes – je zal maar iets in je reet hebben gestopt – naar de oefenbaan. De oefenbaan? Jazeker. Safety first. Het is me volledig onduidelijk waar we precies voor oefenen. Je kunt door alle haken, ogen, touwen en ander klimgerei geen kant meer op behalve de juiste. Anyway, ik slaag voor de proefrun. Nu gaan we echt.

Of wacht… het voorstelrondje. Ik moet eerst vrienden worden met de rest van de groep. We gaan deze uitzonderlinge ervaring immers met elkaar beleven.
“Ik ben Guido, ik kom helemaal uit Nederland en ik ben hier op vakantie.”
Klaar om te gaan? Nee. We kennen elkaar nu wel, maar een team zijn we nog niet. Dat is belangrijk volgens de vermaakcoördinator / drill instructor. We hebben een yell nodig. Gelukkig heeft hij hem alvast voor ons bedacht. Het is meer een vraag en antwoord yell.
“Are you ready for the experience of a lifetime?”
De bedoeling is dat wij zijn oproep met een luid en enthousiast “yeah” beantwoorden. Zijn verwachtingen liggen duidelijk hoger dan ons initiële enthousiasme.
“Are you ready for the experience of a lifetime?”
De hele groep begrijpt dat we maar beter eieren voor ons geld kunnen kiezen en mee moeten in zijn Amerikaanse aanpak.
“Yeah!”

Licht zenuwachtig ben ik wel, ondanks alle over-the-top veiligheidsmaatregelen. Hoogtevrees is niet rationeel… Het eerste stuk is ronduit onprettig. Steigerplanken (dat dan weer wel) en gatenkaasijzer naar de hoofdbrug. Oftewel: een wiebelige ondergrond, een directe en onvermijdelijke confrontatie met de afgrond en nul komma nul uitzicht om je aandacht van die afgrond af te leiden. Not my cup of tea.

Eenmaal op de burg zelf is het wel mijn kopje thee. En mooi! Bizar mooi! Sydney is op zichzelf al indrukwekkend, laat staan als je de stad vanuit vogelperspectief ziet. Driehonderdzestig graden Sydney met alles erop en eraan. Echt once in a lifetime, ook los van de ticketprijs.

We zijn op de top van de boog, bij de vlaggen. En dat is een moment. Onze persoonlijke vermaakcoördinator vindt in ieder geval van wel. We juichen op commando en we klappen op commando. En er worden foto’s gemaakt. Heel veel foto’s. Die je na afloop uiteraard tegen gepast toeristentarief kunt kopen in de shop. Ik denk bijna hardop: “ik trap daar niet in, ik ga die foto’s echt niet kopen.”

Net over de top… onweer! Gitzwarte wolken drijven recht op ons af. Fantastische flitsen zoals je ze in kindertekeningen ziet. Ik sta ademloos te kijken. Totdat ik me realiseer dat ik op een van de hoogste punten van de stad sta… op een ijzeren brug. De vermaakcoördinator verandert à la minute weer in een drill instructor en maant zijn toeristenkudde het tempo te verhogen. De brug af.

Wat een ervaring!

En op weg naar buiten koop ik zonder twijfel twee foto’s.