We lopen na het eten op Imam Khomeini street in Yazd. Alle winkels zijn nog open. We slenteren en bekijken ondertussen alle uitgestalde groente, fruit, ijzerwaren en huishoudelijke artikelen. Elke winkelier knikt ons vriendelijk gedag.

Voor een winkeltje met wasmanden, opbergdoosjes en aanverwant Blokker-materiaal, zitten twee mannen op krukjes. De oudere man spreekt mij aan. Of ik even tijd voor hem heb. Hij is de jongere man naast hem Engels aan het leren en vraagt of ik met hem wil oefenen. Uiteraard.

De oudere man zit met een blocnote op schoot. Daarop allerlei voorbeeldzinnen in het Engels en Farsi. Hij wijst wat aan en kijkt de jongere man vervolgens met vragende ogen aan. Na een lange stilte klinkt een onzeker: “Hello, how are you?” Ik antwoord netjes met: “Fine, thank you. And how are you?” Iets teveel van het goede, want de oudere man onderbreekt me. Een wedervraag staat duidelijk niet in het lesprogramma.

Er volgt nog een aantal vragen die je zou verwachten in de eerste Engelse les: “Where are you from?” en “What is your name?” Ik antwoord keurig zonder de wedervraag te stellen. De oudere man knikt instemmend.

Maar dan neemt het gesprek een bijzondere wending. Uit het niets wijst de oudere man naar Marije, kijkt zijn leerling aan en zegt: “She is fat.” Nog voordat ik kan reageren, antwoordt de leerling: “No, she is not fat. She is thin.”