Er zijn veel wegen die naar Mandalay leiden. En er is onderweg nogal veel te zien. Vooral de dikte van de Lonely Planet van India doet vermoeden dat je alleen daar al 100 dagen kan spenderen zonder je een seconde te vervelen. Keuzes keuzes. En we willen helemaal niet kiezen…

We willen de ‘klassiekers’ niet overslaan én we willen op plekken komen waar je geen enkele andere toerist tegenkomt. Of misschien zelfs wel op plekken waar ze nog nooit eerder een toerist hebben gezien.

Waar begin je dan? In ons geval toch met alle Lonely Planets (dat staat zo leuk in de kast), ook al weet je dat je daarmee vooral de toeristische trekpleisters voorgeschoteld krijgt. Lezen, post-its plakken en googlen om net even wat anders te vinden. We vinden nog teveel. Maar de Taj Mahal schrappen?

We moeten kiezen. Tenminste, als we onszelf niet als een stel Japanners in een gecharterde bus met airco van attractie naar attractie willen fotograferen. Ik vrees voor (en hoop op!) overbevolkte treinen die niet rijden, onleesbare busbestemmingen en vooral mensen die tijd op een heel andere manier beleven.

Dan lijkt een reis van 100 dagen ineens kort.

Schrijven is schrappen? Reizen is schrappen!