Stel je bent een Amerikaans meisje uit Westfield, Massachusetts. Je heet Ashley of iets vergelijkbaars. Je zit op Twitter onder de naam @theashes. Gewoon omdat @ashley al bezet is. Of omdat je vriendje je zo noemt. Al ruim twee jaar werkt dat prima. Je aanhang groeit gestaag naar zo’n 300 volgers. Tot een willekeurige donderdag in november 2010.

Wat je als Amerikaans meisje uit Massachusetts niet weet is dat die donderdag voor honderden miljoenen mensen in de wereld niet zo willekeurig is. Het is namelijk de eerste dag van dé cricketwedstrijd… het gevecht om The Ashes tussen Australië en Engeland.

En wat doen al die cricketfans? Die gaan alles volgen wat met The Ashes te maken heeft. Ook op Twitter. En dus ook @theashes. Hou dat maar eens tegen. Je doet nog een paar pogingen om de lawine aan cricketfans en –tweets tegen te gaan: ‘This is not the account of the cricket match. Check profiles before you send mentions, it’s incredibly annoying and rude.’ Baten doet het niet. De maandag na de openingsdag van The Ashes sta je met 7.000 (and counting) followers als cricket ‘n00b’ ineens op nummer 1 van de UK top twitterlijst.

If you can’t beat them, join them. Dus wat doe je dan?

Je maakt een t-shirt. ‘I’m not a freaking cricket match.’ En die verkoop je. Met een linkje op je Twitter-account. ‘If you’re going to harass me about cricket, at least buy a t-shirt.’

En je praat met de pers. Niet zonder positieve gevolgen… Qantas biedt je een gratis retourtje Australië aan om een van de wedstrijden van The Ashes bij te wonen.

Allemaal dankzij de koosnaam die je vriendje ooit voor je heeft bedacht.