Soms heb je wel eens van die gesprekken die niet lekker op gang komen. Vaak met mensen die je niet vaak ziet. Of met mensen die een selectief geheugen hebben. Of een combinatie van die twee. Vaders van vrienden bijvoorbeeld. Dan volgt er zoiets…

“Jij zit toch bij de bank hè?”
– “Nee, dat is Maarten.
“Oh ja. Komt hij niet vanavond?”
– Nee, hij woont in het buitenland.”
“Hoe is het met je ouders?”
– “Eh, nou…”
“Och ja, was je vader niet ziek?”
– “Mijn moeder.”
“Hoe is het nou?”
– “Ze is overleden. Alweer even geleden.”
“Oh. Is je vader nog aan het werk?”
– “Ja, die zit nog prima.”
“Zeg, doe je je vader de groeten van me?”