Om de paar maanden ligt er een brief in de bus. Het is altijd dezelfde brief. Van het Centrum voor Maatschappelijke Opvang van het Leger des Heils. Aan de buurtbewoners. Het Leger des Heils beseft dat ze gevestigd is in een woonwijk. Als we overlast hebben, moeten we het melden. Want ze bieden nu eenmaal onderdak aan vreemde types. Heel vreemde types…

De rochelaar
Hij rochelt. Heel erg hard en heel erg diep. En onophoudelijk. Van negen tot vijf. Maar dan buíten kantoortijden.

De sumoworstelaar
Hij is groot en Aziatisch. Hij zegt nooit wat. Hij beweegt heel langzaam. Hij heeft iets met lantarenpalen. Maar alleen met lantarenpalen waar een fiets aan vastzit. Op twintig centimeter afstand van elke lantarenpaal (met fiets) stopt hij. Dan buigt hij licht.

De zangeres
Denk aan de tenenkrommende eerste auditieronde van Idols. En je kunt het geluid niet uitzetten.

De obsessieve psychopaat zonder daadkracht
“Ik heb een mes op mijn kamer. Ik heb een mes op mijn kamer. Ik heb een mes op mijn kamer. Ik ga je doodsteken. Ik ga je doodsteken. Ik ga je doodsteken.”
Hij doet het nooit.

Overlast melden?
Pas als het huis te koop staat. Ik vind het wel een gezellig stel.