Stoer, maar van binnen triest loop ik de Ferdinand Bol af. Om tien uur heb ik een afspraak om een afspraak te maken. Bij het CWI. Werklozen hebben immers alle tijd, reden genoeg om vast te houden aan een flinke oer-Hollandse overheidstraditie: de papierwinkel.

Ruim opgezet wel, zo’n CWI-kantoor. Veel touchscreens met verrassende vacatures (‘vermaakcoördinator’), computers en de onvermijdelijke lange tafel om rustig een sjekkie aan te roken. En dan de balie. De balie is waar het allemaal om draait. Die uitstraling weten de baliemedewerkers (of zijn het echt carrièreconsultants?) goed over te brengen. Serieuze blik, veel papier en commandotaal…

“Ik kom een WW-uitkering aanvragen.”

– “IDENTITEITSBEWIJS!”

Goed voorbereid als ik ben, overhandig ik bromsnor mijn paspoort. En dan verandert de beste man ineens in een grondstewardess. De frustratie straalt er vanaf – toch net geen carrièreconsultant geworden denk ik – als hij zijn ogen op het computerscherm richt. Als een bezetene klopt hij veel meer in dan aan in informatie in mijn paspoort kan staan.

Als hij zijn ogen uit het scherm trekt en zijn hoofd opricht, verwacht ik een belerende “Gate E7, boarden om 19.50 uur” inclusief de cirkel met pen om het belang van de informatie nog eens te benadrukken. Met dezelfde toon weliswaar vertelt hij me dat ik volgende week woensdag om 11.30 uur weer aan deze balie moet melden voor een intakegesprek met een echte carrièreconsultant.

Ik ga er gemakshalve maar vanuit dat ik de stapel papier die hij me toeschuift volgende week ingevuld en wel moet meenemen. Meteen realiseer ik me dat een groot deel van vooral intellectueel uitgedaagden deze conclusie niet 1-2-3 zullen trekken. Ook voor gratis geld moet je hard werken…

(2003)