U kent ze vast wel, die types die kritiek hebben. Niet op een bepaald gebied, maar overal over. Ik heb altijd het idee dat ze hun ogen en oren alleen maar open hebben om fouten, versprekingen en andere willekeurige onlogica direct de kop in te drukken.

En ze komen uit het niets, op momenten dat je ze het minst kunt gebruiken. Uiteraard op momenten dat je zelf niet helemaal scherp bent en dus de volle laag ongezouten kritiek over je heen krijgt… En wie kan dan wel begrip opbrengen voor dat soort types? Ik in ieder geval niet.

Maar nu even los van de hierboven beschreven situatie waarin je zelf onderwerp van kritiek bent. Kritische mensen hebben we nodig in de wereld. Kritiek leidt (als het goed is) tot nieuwe inzichten en een verbetering van de situatie waar kritiek op is geleverd. Maar het vervelende aan de hierboven beschreven critici is juist dat het opbouwende onderdeel volledig ontbreekt. En dan wordt het vervelend. Dan heeft de geleverde kritiek geen enkele waarde. Wellicht wel voor de criticus (een gevoel van eigenwaarde, hoe gek ook), maar daar blijft het dan ook bij.

Eigenlijk is dat de essentie. Dit type mensen haalt een gevoel van eigenwaarde uit het leveren van ongezouten kritiek. Een gevoel van macht, controle over de situatie. De bekende minute of fame. Voor hen een moment waarop ze zich denken te realiseren dat ze ertoe doen. Wat ze zich niet realiseren is dat kritiek zonder opbouwende component nergens, maar dan ook echt nergens, toe leidt.

Mijn kritiek op deze personen is uiteraard wel opbouwend. Ik pleit voor opbouwende kritiek en heb kritiek op mensen die kritiek leveren om niet. Als mensen die kritiek leveren om niet stoppen met kritiek leveren om niet, zou de wereld er een stuk oprechter en relevanter op worden. Dat lijkt me een behoorlijke verbetering. Logisch.

Einde kritiek.